scherpte diepte Consultancy

Ooit liep ik een NS wandeling in de buurt van IJmuiden. De wandeling slingerde door een lieflijk duinlandschap. Met de zon op een dreigend wolkendek leverde dat adembenemende beelden op. Die ik als fotograaf in mij en mijn camera zoog. Wat opviel: nergens uitzicht op wegen of bebouwde kom. De natuur leek bijna echt wild. Behalve dan de paadjes en paaltjes van de zorgvuldig uitgezette wandeling. Tot ik ergens halverwege besloot mij even om te draaien. Aangespoord door de woorden van een fotograaf die ik kort voor de wandeling toevallig las: “de mooiste beelden bevinden zich achter je”.

Toen ontvouwde zich in volle glorie de industriële pracht van de Hoogovens. Als liefhebber van urban landscapes kon ik mijn fotografische geluk niet op. En al die tijd hadden deze beelden mij in de rug gestaard zonder dat ik mij daar van bewust was. 

Sindsdien doe ik het in mijn fotografie praktijk voortdurend: letterlijk een ander standpunt innemen en kijken wat dat oplevert. Mezelf omdraaien, op een verhoging gaan staan, even gaan zitten, omhoog kijken, ergens omheen lopen.

En ook heb ik dit inzicht toegevoegd aan mijn management toolbox. Geschikt voor vele doeleinden, simpel te implementeren en met directe impact. Eén van mijn favoriete toepassingen: het herschikken van de tafelschikking.

Als leidinggevende heb ik vaak een eigen kantoor gehad, inclusief een vergadertafel. Vrijwel altijd rechthoekig. En dan voltrok zich de stoelendans als mensen op mijn kamer kwamen vergaderen. Meestal was de impliciete aanname dat ik als leidinggevende aan het hoofd van de tafel zou (of moest) zitten. Regelmatig ontstond dan ook verwarring als ik mijn notitieblok op een andere plek had gelegd. En ook op die andere plek ging zitten. Soms nog voorzichtig gevolgd door de vraag van degene die dan aan het hoofd van de tafel terecht kwam: “zit ik nu niet op jouw plek?”. Nee hoor. En het resultaat? Misschien niet wereldschokkend, wel de mogelijkheid om met deze kleine ingreep net even een andere dynamiek aan het gesprek te geven. Bij mezelf en de anderen aan tafel. 

Overigens heb ik het ook weleens anders gedaan: ben ik juist aan het hoofd van de tafel gaan zitten (nog net niet met voorzittershamer en ambtsketen) bij een pittig onderhandelingsgesprek. 

Met een fysiek ander standpunt geef je jezelf én de ander letterlijk én figuurlijk een andere blik. En nee, niet iedereen vindt die andere blik altijd mooi – niet iedereen zal even gecharmeerd zijn van het uitzicht op de Hoogovens als ik. Het zal in ieder geval food-for-thought en gespreksstof opleveren. 

De mooiste vergadertafel die ik heb gehad was trouwens rond. En wandelend vergaderen kan natuurlijk ook. Aanrader: de duinen.

Fotografie via Shutterstock licentie